Terug naar biography

Na haar leven

Met intens verdriet en totale ontgoocheling moet ik melden dat Ellen, mijn zusje is overleden.

Ik kan me het leven zonder haar gewoon niet voorstellen. Hieronder volgt mijn beschrijving van haar en mijn relatie.

Mijn zusje en ik

Als Ellen zou hebben meegekeken naar haar eigen begrafenis zal ze verbaast zijn geweest over zoveel liefde en verdriet om haar. Ze was zich nauwelijks bewust van haar impact op mensen omdat ze gewoon altijd zichzelf was en zichzelf gaf omdat dit vanzelfsprekend was.

Onze band was onvoorstelbaar intens. We voelden naadloos aan als er iets bij de ander speelde. Op elk moment konden we elk gevoel, elke gedachte uitspreken, goed of fout. Onvoorwaardelijk en vol vertrouwen en vooral vol van liefde. En eeuwige zorg. Altijd weer waren we bang dat de ander over zijn grenzen zou gaan. Zij was continue bezig alles uit het leven te halen, wat het ook kostte. Geen uitstel maar direct doen, het leven is tekort.

En leren van onze fouten deden we nooit. Telkens was er wel iets of iemand meer de moeite waard. Zichzelf wegcijferen, zich vol overgave geven ondanks haar eigen situatie. Hoe vaak heb ik niet iemand horen zeggen dat ie niet wilden klagen over eigen probleempjes als ze aan Ellen dachten en hoe zij in het leven stond, vol van energie en positiviteit, ondanks alles wat ze moest dragen. Zonder fysieke aanwezigheid was ze dus toch onbewust bij veel mensen in gedachten en in harten.

Altijd als er iets was, was zij de eerste die ik belde. Als ik me zorgen maakte, als ik verdrietig was. Of als ik juist enorm blij om iets was en haar dat direct wilde vertellen. En als ze dan niet opnam, baalde ik als een stekker dat ik moest wachten tot ze wakker was of weer thuis.
Zij was mijn steun en toeverlaat, mijn maatje, mijn alles. Zoveel als we samen hebben doorgemaakt met onze gezondheidstoestand. Het feit dat we dezelfde ziekte hadden gaf ons een onvoorstelbare band die ons door de zwaarste tijden heen hielp.

17 jaar geleden kregen we bijna gelijktijdig een nieuw leven dankzij de longtransplantatie, een leven dat vóór dat moment volslagen uitzichtloos was. Helaas is het nieuwe leven qua gezondheid voor haar één van 7 vette jaren en van 7 magere jaren geweest toen zij in 1998 een chronische afstoting kreeg. Het is onvoorstelbaar dat ze het nog zo lang heeft volgehouden. Puur op levensdrang en wilskracht is zij doorgegaan, elke klap weer opvangend.

Ik voelde me vaak schuldig dat het met mijn gezondheid zo goed ging, dat ik alles kon doen wat ik wilde, dat ik nieuwe interesses vond die zij ook wel wilde leren kennen maar er de energie niet voor had. Maar nooit was ze jaloers of verbitterd, ze was trots op mij en gelukkig voor mij. Ook gaf mijn gezondheid haar kracht om door te gaan en het er niet bij te laten zitten. Zo inspireerden we elkaar, zij met haar onvoorstelbare onverzettelijkheid, en ik met dezelfde drang alles uit het leven te halen omdat het nooit genoeg is en de tijd altijd tekort.

Gelukkig heeft ze al die jaren heel veel geluk gevonden, eerst bij Peter en de laatste 12 jaar bij Sjirk. En ook heeft ze hen al haar liefde kunnen geven, wat voor haar één van de belangrijkste dingen in het leven was, Geluk en Liefde. Voor mens én dier. Hoeveel dieren ze wel niet mee naar huis heeft genomen om ze te verzorgen en weer een kans te geven! En Genieten van het leven! Zij kon als geen ander genieten van de kleinste dingetjes, van eten, drinken, dingen organiseren, haar tuin en haar dieren, vakanties, weekendjes weg. Ze was jaloers op mij dat ik een Albert Heijn in de buurt heb die elke dag sushi heeft zodat ik meerdere keren per week sushi kon eten en zij niet. En haar scootertje: ze vond het geweldig om met haar scootertje op pad te gaan. Van de zomer is ze nog helemaal van Hoevelaken naar Soest gereden en weer terug, de regen trotserend, gewoon om te bewijzen dat ze het kon en omdat het zo’n vrijheidsgevoel gaf. Als ze erop zat grijnsde ze van oor tot oor, met volle teugen genietend. Het gaf haar ongekende energie als ze op dat ding reed. Ik ken weinig mensen die kunnen genieten zoals zij dat kon!

Twee jaar geleden hebben we bijna al afscheid van haar moeten nemen toen zij in een coma kwam. Ik bad met heel mijn hart tot God dat dit toch niet zo mocht gebeuren, niet nu, niet zo, dat ik niet zonder haar kon. Of mijn gebed nu verhoord is of niet, de volgende dag zat ze al weer rechtop in bed, klaar om weer verder te gaan. Niet alsof er niets gebeurd was, want vanaf dat moment is pas goed tot haar doorgedrongen hoe dicht ze op het randje was geweest en heeft dit bijgedragen aan acceptatie van haar situatie.

De weg erna is enorm zwaar geweest. Hoewel duidelijk was dat alles haar veel moeizamer afging, realiseerde de mensen in haar omgeving zich nauwelijks hoe zwaar dit was. Zelfs ik, die het toch uit ervaring zou moeten herkennen, realiseerde me niet altijd hoe zwaar het soms kon zijn. Dagen bijkomen van één of twee afspraakjes was soms haar lot. En toch ging ze, om te bewijzen voor zichzelf dat ze nog leefde. Ze liet zich niet kooien door haar ziekte, door haar beperkingen, maar leerde er mee omgaan, er aan toe te geven als het moest. Daarom leek het haar zo goed te gaan de laatste tijd terwijl ze vlak voor de transplantatie nog tegen me zei dat het moeizamer ging en allemaal meer energie kostte.

´Ja´ zeggen tegen de donorlong was dus niet verkeerd! De kans om weer een nieuw leven te krijgen was aanlokkelijk én wénselijk om vanuit de uitzichtloze situatie weer een kans op een toekomst te hebben. De risico’s wilden we niet echt zien, omdat we 200% overtuigd waren dat het goed zou komen. Natuurlijk was ze bang! Maar ze had een onwrikbaar geloof in God en was overtuigd dat alles een bedoeling heeft, dat wij daar geen invloed op hebben en dat de dingen komen zoals ze moeten komen.

De laatste nacht, waarin duidelijk zou moeten worden of de transplantatie door zou gaan of niet, hebben we niet gesproken over wat als het mis zou gaan, maar over meedoen aan de Wereldspelen voor orgaangetransplanteerden die over 2 jaar in Australië gehouden worden. Daar waren we eerder in 1997 ook geweest zijn. Die nacht was het ook van stap tot stap maar zien of de transplantatie wel door zou gaan en dan kijken. Op het moment van ‘het gaat door’ was er geen tijd meer behalve voor afscheid. Misschien is het maar goed dat we op dat moment niet wisten dat het voor altijd zou zijn. We waren ervan overtuigd dat we elkaar een aantal uur later weer zouden zien, zoals dat 17 jaar geleden ook gebeurd was. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Ze is niet meer bij bewustzijn geweest en we weten niet wat ze nog van de laatste strijd heeft meegekregen. Maar de artsen zeiden me dat ze gevochten heeft als een leeuw, wat me niet verbaast. Dit was echter een strijd die ze niet kon winnen.

Vandaag moet ik definitief afscheid van haar nemen, het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb moeten doen. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder haar.

 

 

Bezoekers: Free counter and web stats

Contact